حقایق خلقت : آیه 68 یاسین

(سوره یاسین آیه 68)

" وَ مَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَکِّسْهُ فِي الْخَلْقِ أَ فَلاَ يَعْقِلُونَ "

"و ما هر کس را عمر دراز دهیم (به پیری) در خلقتش تغییر دهیم. آیا (در این کار) تعقل نمی‌کنند ؟ (که اگر عمر به دست طبیعت بود پس از کمال به نقصان باز نمی‌گشت)."

" ننكسه" از ماده" تنكيس" به معنى واژگون ساختن‏ چيزى است به گونه‏اى كه سر به جاى پا و پا به جاى سر قرار گيرد، و در اينجا كنايه از بازگشت كامل انسان به حالات طفوليت است.

چه اينكه آدمى از آغاز خلقت ضعيف است و تدريجا رو به رشد و تكامل مى‏رود، در دوران جنينى هر روز شاهد خلقت تازه و رشد جديدى است، بعد از تولد نيز مسير تكاملى خود را در جسم و روح به سرعت ادامه مى‏دهد، و قوا و استعدادهاى خدا داد كه در درون وجودش نهفته شده يكى بعد از ديگرى شكوفا مى‏شود، دوران جوانى، و بعد از آن پختگى فرا مى‏رسد، و انسان در اوج قله تكامل جسمى و روحى قرار مى‏گيرد، در اينجا گاه روح و جسم مسير خود را از هم جدا مى‏كنند، روح هم چنان به تكامل خويش ادامه مى‏دهد، در حالى كه عقبگرد جسم شروع مى‏شود، ولى سرانجام عقل نيز سير نزولى خود را شروع مى‏كند، و تدريجا و گاه به سرعت به مراحل كودكى باز مى‏گردد، حركات حركات كودكانه و تفكر و حتى بهانه‏جوئيها همچون كودكان مى‏شود، و ضعف جسمانى نيز با آن هماهنگ مى‏گردد، با اين تفاوت كه اين حركات و روحيات از كودكان شيرين و جذاب است و نويدى است بر شكوفايى اميدبخش و مسرت آفرين آينده، و به همين دليل كاملا قابل تحمل است، ولى از پيران زننده و نازيبا و گاه تنفر آور و يا ترحم‏انگيز است.

قرآن مجيد در آيه 5 سوره حج نيز به همين معنى اشاره كرده، مى‏گويد:

وَ مِنْكُمْ مَنْ يُرَدُّ إِلى‏ أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَيْلا يَعْلَمَ مِنْ بَعْدِ عِلْمٍ شَيْئاً:" بعضى از شما آن قدر عمر مى‏كنند كه به بدترين مرحله زندگى و پيرى مى‏رسند، آن چنان كه چيزى از علوم خود را به خاطر نخواهند داشت" (حتى نزديكترين افراد خانواده خود را نخواهند شناخت!).

لذا در بعضى از روايات افراد هفتاد ساله به عنوان اسير اللَّه فى الارض(اسيران خدا در زمين) ذكر شده‏اند.

به هر حال جمله" ا فلا يعقلون" هشدار عجيبى در اين زمينه مى‏دهد، و به انسانها مى‏گويد: اگر اين قدرت و توانايى كه داريد عاريتى نبود به اين آسانى از شما گرفته نمى‏شد، بدانيد دست قدرت ديگرى بالاى سر شماست كه بر هر چيز تواناست.(تفسير نمونه، ج‏18، ص: 436)